LSD

LSD Dietyloamid kwasu lizergowego C₂0H₂₅N_3O

to organiczny związek chemiczny, psychodeliczna substancja psychoaktywna, pochodna ergoliny. LSD to środek z grupy halucynogenów, związek kwasu lizergowego, powszechnie znany jako „kwas”, powodujący omamy wzrokowe, słuchowe i dotykowe. LSD jest jednym z najtańszych i najszerzej dostępnych narkotyków. Praktycznie całkowicie wyparło ono inne psychodeliki. Od ponad dwudziestu lat jest to najpopularniejszy środek halucynogenny. Substancją aktywną w LSD jest dietyloamid kwasu lizergowego (LSD-25).

Historia

Po raz pierwszy LSD zostało zsyntetyzowane w 1938 r. przez szwajcarskiego chemika Alberta Hofmanna. Początkowo planowano wykorzystać tę substancję jako lek działający pobudzająco na układ krwionośny i oddechowy. W trakcie dalszych badań poznano jego psychodeliczne właściwości. Lek był w latach 40. i 50. XX wieku stosowany w psychiatrii. W latach 60. i 70. XX w. jako narkotyk LSD uzyskało popularność w pewnych kręgach młodzieży szczególnie związanych z ruchem hipisowskim.

Chemia

LSD jest pochodną ergoliny. Otrzymywane jest zwykle w reakcji kwasu lizergowego z dietyloaminą. Kwas lizergowy otrzymuje się przez alkaliczną hydrolizę lizergamidów – ergotaminy i erginy. LSD jest cząsteczką chiralną, z dwoma asymetrycznymi atomami węgla (C-5 i C-8), czyli ma 4 możliwe stereoizomery.

Inne izomery LSD nie mają właściwości psychoaktywnych. Izomery lizergamidów 5S (czyli L) nie występują w naturze i nie mogą być otrzymane z kwasu D-lizergowego. Podczas syntezy z kwasu D-lizergowego powstaje zawsze pewna ilość tzw. izo-LSD. Izomer ten może zostać oddzielony przez chromatografię cieczową lub może być poddany reakcji izomeryzacji do aktywnej formy LSD. Bardzo czysta sól LSD podczas potrząsania emituje delikatne błyski białego światła, z kolei w świetle UV LSD przybiera barwę niebieskawą.

Jej stabilność uwarunkowana jest przechowywaniem w formie wodnego roztworu soli w niskiej temperaturze, bez dostępu tlenu i światła. Cząsteczka LSD ma dwa słabe punkty, wiązanie pomiędzy 8 atomem węgla a grupą amidową oraz podwójne wiązanie pomiędzy 8 atomem węgla a pierścieniem aromatycznym. Pierwszy słaby punkt wrażliwy jest na pH. Jeśli jest ono zbyt wysokie LSD przekształca się w nieaktywne izo-LSD. Pod wpływem światła LSD w roztworze przekształca się w również nieaktywne lumi-LSD, poprzez zerwanie podwójnego wiązania. Kolejnym czynnikiem szkodzącym LSD jest chlor, nawet tak niska zawartość chloru jak w wodzie wodociągowej może całkowicie wyeliminować cząsteczki LSD z roztworu. Działanie psychoaktywne LSD może zostać zniwelowane poprzez zażycie benzodiazepin, np. klonazepamu czy diazepamu.

Aktywność

Jest to jedna z najaktywniejszych substancji psychodelicznych – 100 razy bardziej czynna biologicznie niż psylocybina i 4000 razy bardziej niż meskalina. LSD jest jedną z najaktywniejszych pod względem aktywnej dawki dotychczas odkrytych substancji. Dawki LSD mierzy się w mikrogramach.

Jak działa

LSD działa na zasadzie sprzężenia zwrotnego, krótkotrwale obniża poziom serotoniny, co prowadzi do jej nadprodukcji. Po ok. 150–240 minutach LSD w wyniku rozpadu przestaje oddziaływać z komórkami i następuje nagły wzrost przewodnictwa – impulsy między neuronami są silniejsze, co prowadzi do wykorzystywania połączeń, które w normalnym stanie nie byłyby wykorzystane, bądź miałyby mniejszy wpływ na reakcję mózgu.

Co powoduje

Pojawiają się efekty sensoryczne: wzmocnienie percepcji zmysłowej lub częściej jej zaburzenia (szczególnie wzrokowe, efekty synestetyczne, zaburzenia poczucia czasu. Może to prowadzić – zależnie od ilości – do potęgowania odczuć, halucynacji, synestezji oraz do trwałych zmian w strukturze połączeń między neuronami, co może mieć zróżnicowane następstwa. W większości przypadków pojawiają się bardzo przyjemne uczucia, często opisywane jako mistyczne. Po zażyciu LSD może pojawić się zjawisko zwane bad trip, często wiązane z negatywnym stanem emocjonalnym, wzmacnianym przez LSD.

Fizyczne skutki działania LSD

Fizyczne reakcje na LSD są bardzo różne, jednak najczęściej występują: hipertermia, gorączka, podniesiony poziom cukru we krwi, skurcze macicy, gęsia skórka, przyspieszony puls, nadprodukcja śliny, szczękościsk, pocenie się, rozszerzenie źrenic, bezsenność, parestezje, drgawki i synestezja, odrętwienie, roztrzęsienie, osłabienie i mdłości.

Negatywne efekty działania

• problemy z zachowaniem równowagi i mówieniem
• zła ocena odległości oraz własnych umiejętności
• niespójność wypowiedzi
• zimne dłonie i stopy
• wymioty
• uczucie nacisku na klatkę piersiową
• uczucie oszołomienia, osamotnienia
• depersonalizacja
• bezsenność
• panika, lęk, płacz, śmiech
• „złe podróże” (bad trip) – stany charakteryzujące się m.in. poczuciem utraty zmysłów, halucynacjami o bardzo przerażającej treści, nieprzyjemnymi doznaniami dotyczącymi własnego ciała
• błędna ocena odległości, czasu i własnych możliwości
• ciągłe zażywanie LSD powoduje uszkodzenia mózgu oraz zmiany chromosomalne
• u niektórych osób może mieć to wpływ na wyzwalanie się stanów psychotycznych, a także na występowanie tendencji samobójczych

Kilka faktów na obronę LSD

• Przedawkowanie ze śmiertelnym skutkiem nie jest możliwe – nie występuje zagrożenie życia bezpośrednio ze strony samej substancji chemicznej.
• Według badań prof. Davida Nutta z Bristol University i członka rządowej Komisji Doradczej ds. Nadużywania Narkotyków (ACMD) LSD jest jedną z najmniej groźnych substancji psychoaktywnych. W jego klasyfikacji używek LSD zajmuje miejsce czternaste z dwudziestu, podczas gdy alkohol piąte.
• Nie ma dowodów, że narkotyk ten powoduje fizyczne uzależnienie, ponieważ organizm nie włącza go do procesów metabolizmu. Po zaprzestaniu przyjmowania odczuwa się jedynie ospałość i ogólne uczucie przygnębienia.
• LSD zmniejsza również objawy lękowe u pacjentów nowotworowych oraz może być pomocny w leczeniu depresji. Zmniejsza ponadto częstotliwość napadów klasterowego bólu głowy.